BLOG: Een kadaver in een zee van felroze
1-12-2020|DOOR
Als stagiair bij ARK Natuurontwikkeling heb ik mogen helpen bij het project 'Dood doet Leven'. Dit is een project waarbij aangereden wild teruggelegd wordt in de natuur. Mijn hoofdtaak was het bijhouden van cameravallen die bij deze kadavers geïnstalleerd zijn in de natuurgebieden de Pelen, het Leenderbos en op de Valkenhorst. Hierbij hielp ik met het terugleggen van de kadavers in de natuur, het plaatsen van de cameravallen, het verversen van de SD-kaartjes, enzovoorts.
Een dood plekje
De eerste keer dat ik met dit project in aanraking kwam, kreeg ik van een vorige stagiair een rondleiding door de gebieden. Prachtige grote gebieden met open heidevlaktes maar ook groene dichtgegroeide bossen. Samen met deze stagiair liep ik door een van deze heidevlaktes waar in het midden een kadaver lag. Een vreemde aanblik, het was een overgang van een levendig gebied naar een plekje waar de dood overheersend leek. De eerste keren moest ik hier erg aan wennen. Het leek zonde van het mooie gebied om hier iets doods neer te leggen.
Koolmezen, zwijnen en vossen
Hoewel het in het begin even wennen was, zag ik al snel steeds meer in dat ook dit bij de natuur hoort en dat het lang niet zo dood is als het lijkt. Op de SD-kaartjes die opgehaald waren die dag, bleken honderden filmpjes te staan van aaseters die gepeuzeld hadden aan het aangereden reetje. Maar ook filmpjes van koolmezen die de haren van het kadaver verzamelden voor hun nestje. Zo begon ik steeds meer te realiseren dat een kadaver van groot belang is voor het leven in de omgeving. Zeker na het bekijken van de beelden die geschoten waren op de Valkenhorst bij Eindhoven, werd ik enthousiast over mijn werk bij ARK. Een groot gezin zwijnen bleek regelmatig van het kadaver daar te eten en leek iedere keer opnieuw even te schrikken van het piepje van de camera. Zo kreeg het kadaver een heel eigen verhaal.
Snel verdwenen
De familie zwijnen die langskwam leek flink gebruik te maken van de kadavers. Iets wat erg leuk was omdat het schattige en indrukwekkende beelden opleverde. Maar ook iets dat het bijhouden van de kadavers erg lastig maakte. Een groep zwijnen doet niet lang over het verwerken van één ree. Na een week waren er meestal alleen nog maar wat botten over van het kadaver. Als er tenminste iets overbleef. De zwijnen leken er veel plezier in te hebben om het kadaver te verplaatsen naar een locatie zonder vervelende camera’s en staken hier dan ook graag wat moeite in. Buiten het vastmaken van het kadaver met ingegraven latten en tie-wraps, werden de locaties van de kadavers ook gewisseld waardoor de zwijnen meer moeite moesten doen om het kadaver te vinden. Maar zelfs na deze maatregelen werd nog regelmatig een kadaver uit beeld getrokken.
Wilde zwijnen ontdekken reekadaver
Leerzame stage
Ondanks deze lastige zwijntjes heb ik erg genoten van mijn stage. Ik heb veel geleerd over de ecologische cyclus rond de dood en de verschillende dieren, planten en insecten die ervan profiteren. Na mijn stage zal ik zeker nog verder gaan met het verwilderen van de natuur en zal ik meer respect hebben voor dode dieren en hun belangrijke rol in de natuur.
Sam Mulders, student Toegepaste Biologie HAS Venlo