U bent hier

BLOG: Door het oog van de Bijenwolf

18-09-2020|DOORARK Rewilding Nederland

Op een zomerse dag bevind ik me in een kuil doorzeefd met gaten. Ik kijk naar een steile wand waar verschillende nieuwsgierige kopjes langzaam uit gaatjes verschijnen. Nee, beste lezer, ik bevind mij niet in oorlogsgebied. Ik ben een toeschouwer van een minikosmos waaraan stieren aan de basis staan; de stierenkuil. Stieren maken kuilen in het landschap onder andere om indruk te maken en om hun nekspieren te trainen. Hierbij creëren zij een steile wand, wat voor veel insectensoorten een ideale nestplaats vormt. Wilde grazers zijn lang weggeweest uit het landschap. Door de terugkeer van wilde grazers komen fenomenen als stierenkuilen nu ook weer terug, met positieve gevolgen voor de soortenrijkdom. ARK'er Jeroen Helmer onderzoekt dit fenomeen al twee jaar, met hulp van studenten zoals ik.

Galloway maakt stierenkuil
Galloway maakt stierenkuil

Mijn naam is Maria Loos en ik ben student aan het Amsterdam University College. Voor mijn opleiding was ik op zoek naar een stage op het gebied van ecologie en het liefst lekker buiten tijdens de zomerperiode. Na wat gegoogle kwam ik uit op de website van ARK en ik was meteen geïnteresseerd in het stierenkuilenproject. Ik benaderde de enthousiaste projectleider Jeroen Helmer. We spraken af dat ik een keer meeging voor een rondgang langs de kuilen. Aan het einde van de dag was ik overtuigd, zo wilde ik mijn zomer wel doorbrengen!

Omdat ik in Amsterdam woon, boekte ik een pleklje op een camping in de buurt van de Ooijpolder, waar het gros van de kuilen die ik zou gaan onderzoeken zich bevinden. Deze camping was op zich al een avontuur: douchen gebeurde in de oude melkput en daarnaast was er een meer waar eerst een pad door de brandnetels voor moest worden afgelegd. Alsof dit nog niet avontuurlijk genoeg was, stapte ik elke dag op de fiets richting de stierenkuilen met een schep en een stalen buis vastgebonden aan mijn fiets. Met een hoedje op tegen de zon en grote, gevulde fietstassen zag ik er uit als een ware veldwerker.

Eenmaal aangekomen bij een stierenkuil bleef ik even op een afstandje staan kijken: Was er misschien afgelopen dagen bezoek geweest van een stier? Voorzichtig ging ik dan dichterbij zitten, met een camera en insectenkijker in de aanslag. Door de lens van een insectenkijker stond ik ineens oog in oog met een bijenwolf die uit haar holletje kroop. Ik zag haar denken: Wat doet deze grote gestalte hier, vlak voor mijn hol? Ik keek naar het insect en voelde me tegelijkertijd bekeken.

Vliegende bijenwolf met prooi
Vliegende bijenwolf met prooi

Naast het bekijken van de insecten bestond mijn rol in het project uit het meten van de kuilafslag, het meten van de afstanden tot de bijen- en wespennesten vanuit een referentiepunt en het fotograferen en determineren van de soorten die ik tegenkwam. Om dit alles voor elkaar te krijgen ging ik elke ochtend, en bij iedere kuil opnieuw, aan de slag. Ik ontbond dan de schep en een lange buis van mijn fiets, en begon te graven rond het diepste punt van de kuil, tot ik een touwtje tegenkwam. Hoera! Dacht ik dan: het touwtje leidt naar de o zo goed verstopte ankerbuis. Uiteindelijk, na flink graafgeweld, bereikte ik dan de ankerbuis en daar schoof ik de lange buis in. Vervolgens begon ik te bouwen aan de gewenste opstelling en kon het meten beginnen...

Meetopstelling stierenkuilen
Meetopstelling stierenkuilen

Tijdens mijn stage ben ik één keer oog in oog komen te staan met een grote, zwarte stier. Als een logge gestalte stond hij op het pad, maar gevaarlijk: nee. Ik heb het aaibaarheidsgehalte niet kunnen testen, aangezien het niet is toegestaan dicht bij de dieren te komen. De konikpaarden trokken zich van deze regels echter niks aan. Ik heb meerdere keren de hele kudde op bezoek gehad, en die deinzen er niet voor terug om aan je te komen snuffelen. Ook waren sommige paarden erg geïnteresseerd in mijn fiets. Hoe smaakt een fietstas? En wat gebeurt er als ik met mijn neus tegen een fiets aan duw? Al leidde dit tot de nodige sprintjes naar mijn fiets, ik werd toch wel erg blij van deze paardenbezoekjes.

Ik kijk terug op een leuke en leerzame tijd bij ARK en ben dankbaar dat ik ondanks COVID-19 toch een fijn stageproject heb kunnen afronden. Hoewel het in deze periode lastiger is om studenten bij de organisatie te betrekken, heb ik toch het idee dat ik ARK beter heb leren kennen. Ik heb namelijk verschillende medewerkers en studenten van ARK ontmoet, wat erg fijn was. Ten slotte wil ik mijn stagebegeleider Jeroen Helmer bedanken voor zijn enthousiasme en goede begeleiding!

Maria Loos, student Amsterdam University College